فراموشی

برای اینکه بتونی ادامه بدی باید بتونی فراموش کنی. فراموشی شرط بقاست و گرنه که هر روز باید ببینی و درد بکشی. اما وقتی به فراموشی دچار باشی صبح که بیدار شدی دوباره از اول شروع می‌کنی بی‌خیال همه چیزهایی که دیروز دیدی و شنیدی.
برای اینکه بتونی ادامه بدی باید بتونی فراموش کنی. باید طوری محکم و قوی توی این راه قدم بذاری که زمین زیر پات بلرزه. باید به راهت ایمان داشته باشی. برای این ایمان باید فراموش کنی که اولش همین طوری شانسی و تصادفی تو این راه افتاده بودی. باید فراموش کنی و تا تهش بری.
برای اینکه بتونی ادامه بدی باید بتونی فراموش کنی. باید ملاقاتت رو با کسی که تازه به انتهای این مسیر رسیده بود فراموش کنی. نباید یادت بمونه که تهش هیچی نیست. باید بلافاصله وقتی کسی که به آخر خط رسیده رو می‌بینی چشمات رو ببندی و ازش دوری کنی. باید فراموش کنی که داری به سرنوشت خودت نگاه می‌کنی.
برای اینکه بتونی ادامه بدی باید بتونی فراموش کنی. نباید یادت بیاد که تنهایی. باید طوری به اطرافیانت نگاه کنی که انگار همیشه بودن و قراره همیشه باشن. باید ترس‌هات به خاطرت نیان. باید بتونی گم بشی تو جمع و نتونی خودت رو پیدا کنی. باید یادت بره کی بودی و کی هستی. باید بدون هیچ گذشته‌ای فقط با حال فکر کنی.
برای اینکه بتونی ادامه بدی باید بتونی فراموش کنی. همه راهی که اومدی، مسیری که توش قدم میذاری و مقصدت، هرچیزی که می‌بینی، چیزهایی که می‌شنوی، و یا حس می‌کنی، همه اونچه که درک می‌کنی رو باید فراموش کنی. نباید یادت بیاد که هیچ کدومشون نبودن و این تو بودی که خلقشون کردی. باید فراموش کنی تا بتونی ادامه بدی.